- ortus
- 1.
ortus, a, um, Part. and P. a., from orior, q. v. fin. B.2.ortus, ūs, m. [orior].I.A rising of the heavenly bodies (opp. occasus; class.): solis et lunae reliquorumque siderum ortus, obitus motusque cognoscere, Cic. Div. 1, 56, 128:II.
primi sub lumina solis et ortus,
Verg. A. 6, 255:(sol) ab ortu ad occasum commeans,
from east to west, Cic. N. D. 2, 19, 49: solis, sunrise, i. e. the orient, the east, id. Cat. 3, 8:tum bis ad occasum, bis se convertit ad ortus,
Ov. M. 14, 386:nitido ab ortu,
id. ib. 2, 112:signorum,
Verg. E. 9, 46:ortus lucis,
Vulg. Sap. 16, 28.—A rise, beginning, origin (cf. origo):tribuniciae potestatis,
Cic. Leg. 3, 8, 19:juris,
id. ib. 1, 6, 20:Favonii,
Plin. 17, 9, 8, § 57:materno ortu,
Ov. M. 13, 148:ab Elide ducimus ortum,
we are sprung, derive our origin, id. ib. 5, 494:ortus nascentium,
the birth, Cic. Div. 2, 43, 91; id. Tusc. 1, 38, 91:Cato ortu Tusculanus,
by birth, id. Leg. 2, 2, 5.—Of a river, the source:donec venias ad fluminis ortus,
Ov. M. 11, 139.—Of plants, the springing up, growth, Lucr. 5, 211.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.